اسلام یک دین همه جانبه است که به تمام نیاز ­های انسان توجه دارد؛ یکی از موضوعات قطعی که علماء بر آن توافق دارند این است که هر مسلمانی باید به اصول دین از روی علم و بدون تقلید ایمان داشته باشد. شناخت احکام شرعی از سه راه: 1. اجتهاد، 2. احتیاط، 3. تقلید،  ممکن است.

تقلید در لغت به معنای پوشیدن گردن بند و معنایی از این دست می باشد؛ در عرف به معنای مسئولیت را به گردن دیگران انداختن آمده؛ و در اصطلاح به سلوکی گفته میشود که در آن مردم به سنن گذشتگان عمل می کنند و از آن منع هم نشده اند؛ آنچه مذموم است تقلید صرف و بدون تعقل است.

تقلید در بین شیعیان از زمان اهل بیت وجود داشته که برای اثبات آن دو نوع روایت داریم: 1.روایاتی که ائمه مردم را به فقها و روایان حدیث ارجاع داده اند؛ 2. روایاتی که در آن ها از افراد واجد شرایط خواسته شده تا برای مردم فتوی بدهند.

از جمله ادله وجوب تقلید می توان به این موارد اشاره کرد: 1. سیره عقلا و متشرعه: که از راه فطرت و دین اثبات می کنند که پیروی جاهل از عالم برای رسیدن به مصالح و دفع ضرر های احتمالی واجب است؛ 2. آیات قرآن که در این زمینه می توان به آیه نفر و سوال استدلال کرد؛ 3.  روایات که می توان آن ها را به چهار دسته تقسیم کرد: الف. روایاتی که بر وجوب پیروی دلالت دارند؛ ب. روایاتی که بر وجوب تقلید از مجتهد جامع الشرایط دلالت دارد؛ ج. روایاتی که از قول و عمل بدون علم و تحقیق منع کرده، پس اگر فتوی از روی علم باشد پیروی از آن منعی ندارد؛ د. روایاتی که ائمه درآن ها از صحابه بزرگ خود می خواسته اند تا برای مردم فتوی دهند.

با توجه به آنچه گذشت می توان به این نتیجه رسید که از منظر و دید اهل بیت علیهم السلام تقلید و پیروی جاهل از عالم نه تنها امر مذمومی نیست، بلکه به آن سفارش نیز کرده اند؛ از این ادله می توان برای متقاعد کردن شکاکین این مسئله ضروری استفاده نمود.