شهَْرُ رَمَضَانَ الَّذِى أُنزِلَ فِيهِ الْقُرْءَانُ هُدًى لِّلنَّاسِ وَ بَيِّنَاتٍ مِّنَ الْهُدَى‏ وَ الْفُرْقَانِ فَمَن شَهِدَ مِنكُمُ الشهَّْرَ فَلْيَصُمْهُ وَ مَن كَانَ مَرِيضًا أَوْ عَلىَ‏ سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِّنْ أَيَّامٍ أُخَرَ يُرِيدُ اللَّهُ بِكُمُ الْيُسْرَ وَ لَا يُرِيدُ بِكُمُ الْعُسْرَ وَ لِتُكْمِلُواْ الْعِدَّةَ وَ لِتُكَبرُِّواْ اللَّهَ عَلىَ‏ مَا هَدَئكُمْ وَ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُون

ماه رمضان كه قرآن در آن نازل شده، راهنماى مردم است و دلايلى روشن و آشكار از هدايت دارد، و مايه جدايى [حق از باطل‏] است. پس كسى كه در اين ماه [در وطنش‏] حاضر باشد بايد آن را روزه بدارد، و آنكه بيمار يا در سفر است، تعدادى از روزهاى ديگر را [به تعداد روزه‏هاى فوت شده، روزه بدارد]. خدا آسانى و راحت شما را مى‏خواهد نه دشوارى و مشقت شما را. و [قضاى روزه‏] براى اين است كه شماره روزه‏هايى را [كه در ماه رمضان به خاطر بيمارى يا سفر افطار كرده‏ايد] كامل كنيد، و خدا را بر اينكه شما را هدايت فرموده بزرگ شماريد، و باشد كه سپاس‏گزاريد.

در کتاب شریف وسائل الشیعه برای اخلاق روزه دار در ضمن روایت مفصلی می خوانیم: « روزه دار باید از دروغ، گناه، مجادله، حسادت، غیبت، مخالفت با حق، فحش و سرزنش و خشم، طعنه و ظلم و مردم آزاری، غفلت، معاشرت با فاسدان، سخن چینی و حرام خواری، دوری کند و نسبت به نماز، صبر و صداقت داشته و به یاد قیامت توجه خاص داشته باشد».

در روایت دیگر آمده: « کسی که از اطاعت رهبران آسمانی سرباز زند و یا در مسائل شخصی و خانوادگی با همسرش بدرفتار و نامهربان باشد و یا تأمین خواسته های مشروع او خودداری کند و یا پدر و مادرش از او ناراضی باشند، روزه او قبول نیست و شرایط این ضیافت را به جای نیاورده است».

روزه گر چه فواید و منافع طبی از قبیل دفع و از بین بردن مواد زائد بدن را دارد؛ ماهی که در آن به مهمانی خدا دعوت شده ایم. نفس هایمان، ثواب تسبیح و خواب ما، عبادت است، اعمالمان در آن پذیرفته و دعایمان مستجاب است. خدا را خالصانه بخوانیم که ما را برای روزه و خواندن قرآن موفق بدارد. بدبخت کسی است که از آمرزش و مغفرت خدا در این ماه محروم گردد. سحرخیزی و لطافت روح و استجابت دعا در ماه رمضان چیز دیگری است که محروم واقعی آن کسی است که از این همه خیر و برکت باشد.

منابع:

 قرآن کریم مترجم حسین انصاریان

وسائل الشیعه،شيخ حر عاملى، محمد بن حسن‏، جلد 7، ص119

بحار الانوار، مجلسى، محمد باقر بن محمد تقى‏، جلد 96،  صفحه 157؛

عیون اخبار الرضا، ابن بابويه، محمد بن على‏، جلد 1، صفحه295