اندیشه «مهدویت» در اسلام ریشه قرآنی دارد، و این  کتاب آسمانی با قاطعیت تمام، پیروزی نهایی«حق» بر «باطل» را به تمامی انسانها نوید می دهد. قرآن درباره ظهور و قیام حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف به صورت کلی بحث کرده و بشارت به تشکیل حکومت عدل جهانی و پیروزی مصلحان داده است.

از جمله این آیات می توان به این مورد اشاره کرد:

1-   وَلَقَدْ كَتَبْنَا فِي الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الْأَرْضَ يَرِثُهَا عِبَادِيَ الصَّالِحُونَ

در این آیه شریفه به یکی از روشن ترین پاداش های دنیوی صالحان که همان تشکیل حکومت بر روی زمین است اشاره شده در روایات آمده این مهم در عصر ظهور حضرت محقق خواهد شد.

در تفسیر این آیه شریف امام باقر علیه السلام فرموده اند:« هُمْ آلُ مُحمّد(صلى الله عليه وآله) يَبْعَثُ اللّه مَهْدِيَّهُمْ بَعْدَ جَهْدِهِمْ، فَيُعِزُّهُمْ وَ يُذِلُّ عَدُوَّهُمْ: «اين گروه، آل محمّد(صلى الله عليه وآله) هستند، خداوند مهدى آنها را بعد از زحمت و فشارى كه بر آنان وارد مى شود برمى انگيزد و به آنها عزت مى دهد و دشمنانشان را ذليل و خوار مى كند»

روشن است مفهوم این روایت، انحصار نیست؛ بلکه بیان یک مصداق عالی و آشکار است و این تفسیرها، هرگز عمومیت مفهوم آیه را محدود نمی کند. بنابراین در هر زمان و در هر کجا بندگان صالح خدا قیام کنند، پیروز و موفق خواهند بود و سرانجام وارث زمین و حکومت آن خواهند شد.

نکته ی که در این آیه باید مورد توجه قرار گیرد این است که از اضافه شدن « بندگان» به « خدا»، ایمان و توحید آنان روشن می شود و از کلمه« صالحون»، همه شایستگی ها به ذهن می آید؛ بنابراین « استضعاف» تنها دلیل، پیروزی بر دشمنان و حکومت بر زمین نیست؛ بلکه وجود ایمان و کسب شایستگی ها، بایسته و لازم است و مستضعفان جهان تا زمانی که این دو را نداشته باشند، به حکومت روی زمین نخواهند رسید.

مطلب دیگری که از این آیه قابل استناد می باشد این است که حکومت های حاضر بر خلاف جهت آفرینش و قوانین جهان است و تنها حکومت صالحان با ایمان با آن هماهنگ است. خود نظام آفرینش، دلیل روشنی بر پذیرش یک نظام صحیح اجتماعی در آینده است و این چیزی است که از این آیه مبارکه و احادیث مربوط به قیام مصلح بزرگ جهانی استفاده می شود.

ر.ک: 1- درسنامه مهدویت نویسنده: « خدامراد سلیمیان»

2-کتاب الغیبۀ نویسنده« محمد بن حسن طوسی»

3-تفسیر نمونه نویسنده« ناصر مکارم شیرازی» ج 13