بسم الله الرحمن الرحیم

در فطرت و ذات بشر معارفی بالقوه لحاظ شده که نسبت به آن معارف نیاز به تعلیم و تعلم نیست؛ مانند حس زیبایی.

امامت و پیشوایی جامعه از اصولی است که ضرورت آن نه تنها برای انسانها بلکه بر هر موجودی که زندگی جمعی برای او ضرورت داشته باشد محرز و قطعی است.

پس اصل امامت هم از راه فطرت و هم غریزه قابل اثبات خواهد بود:

     اما از راه فطرت هیچ قومی در هیچ زمانی وجود نداشته مگر اینکه یک پیشوا و مقتدایی داشته این مطلب طبق بررسی های باستان شناسان حتی در مورد انسان های اولیه نیز صادق است؛ در زندگی روزمره و حتی بازی کودکان نیز این مسأله محسوس می باشد.

     از طریق غریزه نیز می توان این مسأله را در موجوداتی مانند مورچه و زنبور عسل که زندگی جمعی دارند مشاهده کرد؛ این موجودات نیز به حکم غریزه برای خود مسئول و پیشوا انتخاب می کنند.

جهت اثبات این ضرورت می توان به این فرمایش از حضرت علی علیه السلام استناد نمود:

    « و اِنّه لابُدّ للنّاس من امیرٍ برّاً او فاجر یعمل فی امرتِه المؤمن و یستمتع فیها الکافر» (خطبه چهل نهج البلاغه)

برای مردم [وجود و حضور] امیر و فرمانروا ضرورت دارد [ و در اصل این ضرورت فرقی نمی کند که] نیکوکار باشد و یا فاجر، تا در تحت مدیریت او مؤمن بتواند به زندگی خود ادامه دهد و کافر نیز به لذایذ مادی خود نایل آید [ و جامعه از هرج و مرج نجات پیدا کند].

از این می توان به فطری بودن وضرورت امامت پی برد

اما مطالب مهم دیگری مانند شناخت این امام، ویژگی های او، حد قدرت و نفوذ حکم او در زندگی، وظایف او در قبال جامعه و متقابل وظایف ما در مقابل این امام و …. از جمله مباحثی است که در آینده به آن خواهیم پرداخت. 

ر.ک: مهدی منتظر نوشته حسن طاهری پور همدانی